به نام خدا

هفته گذشته توفیقی شد تا به بهانه مأموریت اداری، سفر دو روزه‏ای به شهر زیبای اصفهان داشته باشم؛ از این جهت می‏گم زیبا، چون واقعأ نسبت به تهران و شهرهای دیگه‏ای که دیدم بسیار تمیز، مرتب و بدون آلودگی دیده می‏شد.

اما منظور از سفر به اصفهان شرکت در یک کنگره ویژه روشندلان بود؛ حالا این واژه روشندل چقدر بار معنایی ذهنیات افراد نابینا رو می‏رسونه جای بحث داره که در مجموع به نظر من کلمه بدی نیست.

موضوع اولی که توجه منو جلب کرد، این بود که تعداد زیادی از نابینایان در این کنگره شرکت کرده بودند و برخی از آنان از افراد بینا هم فعال‏تر و دارای مدارج علمی در سطح دکتری بودند که من خودم هنوز اندر خم کوچه اول تحصیلات عالیه گیر کرده‏ام.

اما آنچه که باعث شده این یادداشت رو بنویسم یاد کتاب کوری اثر ارزشمند ژوزه ساراماگو برنده جایزه نوبل ادبیات سال 98 بود که قبل از عزیمت به اصفهان تا همین الان که این سطور رو تایپ می‏کنم با منه.

در کتاب کوری، نویسنده با بیان بسیار جالب و در عین حال فجیعی (کلمه مناسب‏تری پیدا نکردم) موقعیت یک عده افرادی که به شکلی ناگهانی دچار کوری می‏شوند تشریح می‏کند که الیته حقیقت داستان مربوط به کوری دل این افراد بوده است و اینکه انسان بر اثر غرق شدن در مادیات و زندگی روزانه از خیلی موضوعات دیگر غافل می‏شود و در نتیجه ممکن است به کوری دل مبتلا شود.

حضور تعداد زیادی آقایان و خانم‏های نابینا در یک محل و تصویر حرکت زنجیروار آنان در حالی که دست یا گوشه لباس یکدیگر را گرفته‏اند و مرتب مراقبت می‏کنند تا دچار چاله یا پله‏ای ناخواسته نشوند دقیقأ همان تصویری بود که ساراماگو در کتاب خود، آن را در ذهن و جان ما حک می‏کند.

اما آنچه که تفاوت این کوری با کوری ساراماگو بود، اندیشه و ذهن فعال کوران اصفهان بود که با قرآن آشنا بودند و بسیاری از آنان حافظ کل قرآن به شمار می‏روند و در آن لحظات فکر می‏کردم که همین کوری هم می‏تواند برای انسان نعمتی باشد اگر درست از آن استفاده کند تا انسان را با ندیدن به بالاترین مراتب کمال برساند.

مطالعه این کتاب رو مدیون پسر دایی عزیزم مصطفی هستم و خواندن آن را به همه دوستان توصیه می‏کنم.