به نام خدا
پلیس از در و دیوار شهر بالا می رود، به هر جا که سرت را بر می گردانی پلیس ها و نیروهای امنیتی را می بینی؛ کوچه، خیابان، دانشگاه، اداره و هر کجا که فکرش را می کنی بالاخره خبری از مأموران انتظامی و امنیتی هست؛ دوربین های مدار بسته با چشمان تیزبین خود تمام حرکات مردم را زیر نظر دارند و این است نظام میلیتاریستی که جامعه ایران را به مرور در خود فرو می برد.
اندیشه های میلیتاریستی در قرن حاضر و باوجود پیشرفت های شگرف بشر در زمینه های تکنولوژی، اقتصاد، فرهنگ و آموزش باز هم در بسیاری کشورها به چشم می خوردند و نشان از آن دارند که فقر فرهنگی و آموزشی در جوامع عقب مانده تا چه اندازه به ظهور دیکتاتوری کمک می کند.
با وجود تأکید دولت مردان ایران بر لزوم پایبندی به دموکراسی(مردمسالاری دینی) و آزادی های مشروع در جامعه، اما هنوز هم بسیاری از رفتارها از سوی برخی مسئولان حکایت از نوعی علاقه برای نظامی کردن و یا به عبارتی پادگانی کردن جامعه دارد که نمونه های آن را در نصب گیت های امنیتی در ورودی دانشگاه و نیز دوربین های مدار بسته در نقاط مختلف شهر می توان یافت.
آنچه در این میان از زبان کارشناسان روانشناسی سیاسی مطرح می شود، فراگیر شدن فضای بی اعتمادی در جامعه، خدشه وارد شدن به روند اطاعت پذیری شهروندان از حکومت و در نهایت به زیر سوال بردن مشروعیت نظام حکومتی به عنوان تبعات و نتایج ایجاد فضای میلیتاریستی در جامعه است.
به نظر می رسد دولت مردان ایران با ایجاد فضای شفاف گفتمان با مردم و بهره مند کردن مردم از آزادی های مشروع می توانند ارتباط دوسویه ای را بین حکومت و متن جامعه به وجود آوردند و در نتیجه عناصری که روحیه نظامی گری در آنها موج میزند امکان بروز اعتقادات خود را در عمل پیدا نکنند.
پانوشت:
میلیتاریسم = تسلط و نفوذ نظامی بر همه شوون کشور، سیستم صلح مسلحانه، حکومت ارتشی.
