به نام خدا
شعر و شاعری از دیر باز در کشور ایران سابقه داشته و شاعران بزرگی که نیاز به معرفی ندارند در این سرزمین شاهکارهای عظیمی را به میراث گذاشته اند که ذهن و دل هر انسان اهل دلی را نوازش می دهد و ایرانیان بی شماری که با این تاریخ ارزشمند آشنا هستند داشتن این کتاب ها و حفظ کردن اشعار آن ها را جزء افتخارات خود به شمار می آورند.
اما آنچه که مورد نظر این یادداشت است شاعر شدن بسیاری از جوانان اعم از دختر و پسر با سواد و بی سواد در جامعه فعلی ایران است که با توجه به علل آن می تواند از جوانب مختلفی مورد مطالعه و بررسی قرار گیرد تا روشن شود چرا بسیاری از جوانان کشور ما علاقه زیادی به سرودن شعر و در واقع بیان ذهنیات خود در قالب جملات کوتاه همراه با کنایه، استعاره و دیگر صنایع ادبی دارند.
در یک بررسی تاریخی کوتاه از موقعیت جامعه زمان بسیاری از شاعران، خفقان و محدودیت های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و حتی اقتصادی خاصی جلب توجه می کند که به نظر می رسد با پدید آمدن آثار بزرگ شعری در ارتباط باشند.
آثار خارق العاده ای از شعرای قدیم و نیز آثاری از شعرای بزرگ معاصر در دوران خفقان و حکومت های دیکتاتوری شاهان مختلف به نگارش درآمده است که با زبان غیرمستقیم و در کنار آن همراه با وزن و قافیه زیبا و دلنشینی که هر خواننده ای را به خود جذب می کند موضوعات گوناگون سیاسی و اعتراضات اجتماعی را برای عامه مردم نقل می کردند.
در دوران معاصر نیز شعرای بزرگی چون «نیما، اخوان ثالث، ملک الشعرای بهار، سهراب و ...» از طریق شعر نو و سپید و به تقلید از سبک های اروپایی، بسیاری از موضوعات اعتراضی را به زبان شعر برای مردم بیان و فضای روشنفکری جامعه زمان خود را رونق دادند.
اما در زمان حاضر نیز بسیاری از جوانان حرف های خود را به دلایل مختلف به زبان شعر و همراه با کنایه و استعاره بیان می کنند و در این زمینه تعداد زیادی کتاب شعر با نام هایی از شعرای جوان به چاپ رسیده و وبلاگ ها و یادداشت های بسیاری نیز با مضمون شعرهای کوتاه دوبیتی و یا داستانک ساخته شده و به واقع آنچه که نمی توان با زبان ساده و مستقیم و به صراحت بیان کرد در قالب شعر و داستان گفته می شود.
به نظر می رسد به وجود آمدن این موقعیت در یک جامعه نشان از عدم سلامت روحی آن جامعه است و جامعه ای افراد و در رأس آنها جوانان به این نوع رفتار روی آوردند از آزادی های لازم برخوردار نیستند و احساس امنیت در آن کشور تا حد زیادی از بین رفته است و سرودن شعر که بیان غیرمستقیم واقعیات آن جامعه است نوعی اعتراض به وضع موجود تلقی می شود که باید مورد توجه قرار گیرد.
مثال دیگری که برای این موضوع می توان ذکر کرد، استفاده فراوان از دستگاه های پخش موزیک توسط جوانان است که علت آن را می توان در ایجاد روحیه سرخوردگی و بی حوصلگی نسبت به وقایع بیرونی جامعه عنوان کرد که باعث شده بسیاری از جوانان ترجیح دهند در خلوت به موزیک مورد علاقه خود گوش دهند و برای لحظاتی هم شده از محیط جامعه به درون تخیلات خود خزیده و به رویاهای خود فکر کنند.
به نظر می رسد تضمین آزادی های فردی از جمله آزادی بیان اندیشه و انتقاد نسبت به وضع موجود بدون عواقب، راه گشای وضع موجود و گرایش جامعه از عمق به سمت سطح و شفافیت است.
