به نام خدا
در ابتدا سال جدید را به تمام دوستان تبریک می گویم و آرزوی شادی و رفاه برای همه دارم؛ دلم می خواهد در سال های آینده همه مردم ایران در رفاهی باشند تا زنی از درد مشکلات اقتصادی به خودفروشی دست نزند و یا مردی فرو رفتن در عمق اعتیاد را بر روبرو شدن با واقعیات جامعه ترجیح ندهد!
اما بعد از شعار
سال های دوری بود که به اتفاق تنی چند از دوستان، آقای «شیرزاد» نماینده مردم در مجلس ششم شورای اسلامی را به منظور برگزاری جلسه پرسش و پاسخ درباره موضوعات روز کشور به دانشگاه دعوت کرده بودیم و در آن زمان بود که شنیدم پسر ایشان و عده ای دیگر را به سبب وبلاگ نویسی از نوع سیاسی دستگیر کرده اند.
موضوع دستگیری از یک سو و موضوع وبلاگ نویسی از سوی دیگر مرا وادار کرد تا از طریق دوستان مختلف با وبلاگ و وبلاگ نویسی آشنا شوم و بالاخره در سال گذشته موفق شدم این وبلاگ درپیتی رو راه اندازی کنم.
همیشه موضوعات مختلفی در ذهنم وجود داشت که دوست داشتم آنها را در جایی مکتوب کنم تا شاید در آینده خاطره ای از افکار جوانی برایم باقی بماند که این وبلاگ با همه محدودیت هایش فضای مناسبی بود و جای شکرش باقی است.
در سال جدید قصد دارم یک خط مشیء جدیدی را در نوشته هایم به کار ببرم که در نتیجه افکار به وجود آمده از کتاب ها و مباحث درسی در دانشگاه نشأت می گیرد، به همین دلیل از امروز به بعد سعی دارم در موضوعات مختلف سیاست داخلی و خارجی کشور و بین الملل یادداشت هایی را ــ هر چند مختصر ــ بنویسم تا هم تمرینی باشد برای خودم و هم در معرض دید دوستان و استادان گرامی قرار گیرد تا از نظرات آن عزیزان نیز بهره مند شوم.
در حال حاضر هم در حال آماده کردن مطلب کوتاهی درباره سیاست خارجی ایالات متحده آمریکا هستم که فکر آنرا مدیون استاد گرانمایه دکتر «حسین دهشیار» هستم و امیدوارم به زودی آماده بارگذاری شود.
خداوند را فراوان سپاسگزارم که شور ذهنی غوطه وری را در این گستره به من عطا کرد.
